چترخیس رها
باهاش قهرم! حراج... چوب حراج را وقتی به دلم زدم که از حراجی دیگری انتخابت را کرده بودی!!! من شاعرم خودکار نه ، جوهر به دنیا آمدم در گیر اندیشیدنم من سر به دنیا آمدم تقدیر بود انسان شدن عمری زمین گیرم کند روحم کبوتر بود و من بی پر به دنیا آمدم نارنجی و خاکستری، پاییز رنگ آتش است هرروز و شب در آتشم آذر به دنیا آمدم نه ، این توان در مرگ نیست از زندگی سیرم کند مردانه خواهم مُرد اگر دختر به دنیا آمدم مریم جعفری آذرمانی پ.ن: فوق العاده ست این شعر... یکی از قشنگترین غزلهایی بود که به عمرم خوندم... خیلی بهم چسبید مخصوصا بیت آخرش! کمی کمتر سر وصدا کن! صدای تیک تاکت، تک تک لحظات نبودنش را توی سرم میکوبد... من خودم با دقت، تمام لحظات غیبتش را میشمارم... تو کمی بخواب لطفاَ! پ.ن:دل نوشته هام داره زیاد میشه...اما نگران نشید...هنوز عاشق نشدم! صدایت تمام کوچه را لرزاند... وقتی که دیگر جوابم را ندادی!!!
دیگه دوست ندارم نگام به نگاش بیفته!
آخه دیگه پررو شدن هم یه حدی داره!
اول دوساعت بهم خندیده بعد صاف صاف تو چشمام نگاه کرده میگه:
"این چه ریخت و شکلیه برا خودت درست کردی؟راه بهتری برای خندوندن مردم پیدا نکردی؟"
دلم میخواست با پشت دست بخوابونم زیر گوشش!...
چرا نزدم؟
خب برای اینکه عقل هم خوب چیزیه... اگه میزدم دست خودم درد میگرفت!
حالا قهر بودنم با اون به جهنم دلم برای آینه ی خونه مون تنگ شده... آخه از وقتی که باهاش قهرم دیگه جلوی آینه نرفتم!
چرا؟
برای اینکه اون روز وقتی جلوی آینه داشتم آماده میشدم برم بیرون،بهم خندید و اون حرفارو زد...
راستش میدونی چیه من اون روز با خودم حرفم شد...
من با خودم قهرم!
نه فقط کوچه که تمام شهر از صدای بی تفاوتی ات لرزید...
| :قالبساز: :بهاربیست: |
