پیش تر نوشت: اینها تراوشات ذهن تقریبا بیمار و رنج دیده ی منه
اگه میخواید راحت باشید و ذهنتون درگیرنشه  نه به عنوان یک شعر و نه بعنوان یک متن ادبی این پستو بخونید...
دنبال قافیه و وزن و ردیف هم نگردید چون نداره...هی دنبال ایرادهای نگارشی و ویرایشی وفرمایشی هم نباشید...اینا دل نوشته اند
دل هم که میدونید حرف ِ آدمیزاده سرش نمیشه که اگه سرش میشد این نبود حال و روزش...

عاشقی بستن ِ یک دل به نم ِ چشم ِدل انگیز ِتو بود
عاشقی باختن ِ دل به غم ِ بی خود ِپاییز ِتو بود
تو که با داشتن ِ امروزت
همه ی فرداهایم را
دادی بر باد
تو که در دستانت هیچ نبود
نه گل ِ یاس نه میخک ونه حتی یک برگ
اما
به امید قفسی از دل ِ خوش
که به آن خوش بودی
-نه که دلخوش بودی!-
من ِدلبسته به فردایت را
به همان آرامش
به همان یک ارزن امروزت بفروختی
و چه ارزان دادی
دل و فردای من  ِدلباخته به دیروزت 
به فقط امروزت!...

تو همان آن بودی؟
نه نگو آن بودی
تو همه جان بودی
وه نمیدانستم
 که چه نادان بودی
خسته ام از تب ِ داشتن ِترسویی
که به بادم بر داد
که دلم داد به باد
وخودش یاد مباد
که چه سرخوش بودم
که به او خوش بودم
بلی نا خوش بودم
ولی عاشق بودم...

دل خسته نوشت: آهای تویی که فروختی منو فردای منو به آرامش ِ  امروزت! با تو ام
خود ِتو
خیلی نامردی...

نوشته شده در پنج شنبه 90/2/8ساعت 10:0 عصر توسط رهارستگار نظرات ( ) | |