دیوار...

یک
دو
سه
چهار
چقدر دیوار هست اینجا...
بیزارم از این دیوارها از این همه فاصله...از این همه خط های عمودی و افقی که در حجم ِ خود محبوسم کرده اند.
کاش همه ی این خط ها موازی بودند...
موازی بودند تا حجمی بوجود نمی آمد.
تا حبس نمیشدم، تا فریادم نمی شکست در هوای خفه ی این خطوط پی در پی و شکسته....

همان حوالی نوشت:پرم از صدا...لبریزم از حرفهایی که نمی دانم کجا و به چه بهانه ای فریادش کنم...

نبودنمو ببخشید این روزا سرم خیلی شلوغه .
یک سری اتفاقات توی دنیای واقعی  دست به دست  هم داده که دیگه وقتی برای این دنیای مجازی باقی نمیذاره.
محتاج دعای همتون هستم. 

نوشته شده در یکشنبه 90/2/4ساعت 8:49 عصر توسط رهارستگار نظرات ( ) | |