دل نوشته های رها...

میگویند:خال روی پیشانی ام ارثی ست از پدربزرگم که هرگز ندیدمش!
زبان تندم را از پدرم
و تودار بودنم را نیز از مادرم به ارث برده ام...
اما هیچ کس نگفت این خنده های زورکی را چه کسی در میان خوشی هایم به ارث گذاشته برایم!
خدایا بگیر از من این خوشی های بی معنی را...
نمیخواهم کودکم وارث این خنده های زورکی باشد!

نوشته شده در سه شنبه 90/11/11ساعت 11:59 عصر توسط رهارستگار نظرات ( ) | |