سلام رها خانم
حس وحالتون رو درک مي کنم.گاهي آدم براي اونهايي که سالها باهاشون زندگي کرده وديگه از داشتنشون محرومه دلتنگي مي کنه ودرحسرت يک لحظه ديدار دوبارشون مي سوزه اما متاسفانه اين حسرت به دل آدم مي مونه.اين وقتها بايد دست به دامان اونهايي شد که هنوز از وفيض وجودشون بهره منديم.به اونها مهربورزيم وقدر لحظه هاي داشتنشون رو بدونيم...
تلخ بود ولي خواندني ...
لحظات دلتنگي ات گذرا.
