تويِ بازيِ شطرنج،
اگه پياده تا آخرش بتونه ادامه بده وزير ميشه...
(مهربونيت رو ادامه بده مهربونم تا رويِ هرچي نامهربونيه رو بتوني کم کني...)
آرزوي من آرامش براي تک تک لحظات ناب زندگيته...
سلام رها خانم
حس وحالتون رو درک مي کنم.گاهي آدم براي اونهايي که سالها باهاشون زندگي کرده وديگه از داشتنشون محرومه دلتنگي مي کنه ودرحسرت يک لحظه ديدار دوبارشون مي سوزه اما متاسفانه اين حسرت به دل آدم مي مونه.اين وقتها بايد دست به دامان اونهايي شد که هنوز از وفيض وجودشون بهره منديم.به اونها مهربورزيم وقدر لحظه هاي داشتنشون رو بدونيم...
تلخ بود ولي خواندني ...
لحظات دلتنگي ات گذرا.
تو برگزيده ها به مطلبتون بر خوردم....
خيلي درد داشت
خيلي
ه
دلم گرفت ... !
+ خوبه که حس کني مي فهمت ... !
نوشته دلگيري بود ولي خيلي قشنگ ...
دوست گلم منتظر حضورپرمهرت دروبلاگم هستم ...
